O K M F

Taaak, jakby tak się nad tym zastanowić kiedy to się wszystko zaczęło to chyba właśnie wtedy. To właśnie Maks pierwszy się przełamał, odważył się zaryzykować iż się głupio wydurni odkrywając co nieco swój pokrętny życiorys. Wcześniej bywało różnie ale to, że ktoś wśród współtowarzyszy wykonał wtedy decydujący krok chyba właśnie przeważyło szalę. Do dziś do końca nie wiadomo dlaczego Maks sie na to zdecydował. Co nim kierowało... Wiara w ludzi? Pierwotne poczucie wspólnoty jakie zawsze łączy ludzi przy wspólnym ognisku płonącym samotnie wśród nieprzebytych imperialnych puszcz? Dotychczasowa wspólna podróż? No w sumie nie wiadomo. Co nie zmienia faktu, że to on zaczął.
Od tamtego czasu już trochę wody w Reiku upłynęło ale nawet teraz, w ten mroźny dzionek, jakby ktoś miał to oceniać kiedy to się zaczęło nie mógłby wybrać bardziej granicznego momentu.

Taaak, można by się uśmiać ale całą tą pogawędkę zaczęli eksmag i mag. Było to o tyle dziwne, że wyglądali na swoje skrajne przeciwieństwa.

Maks wyglądał bardziej na jakiegoś speca od mechanizmów i bez przerwy gadał i mamrotał coś o czym nikt porządny nie miał pojęcia. W końcu kto mógł się połapać w tym co trajkotał o przenikających ruchomych kolorach albo o czymś co miało trzy-członową nazwę i to więcej niż trzy sylaby w każdej! Równie dobrze mógł w tym czasie uprawiać tą najbardziej tajemną ze wszystkich nauk.

I do tego te gadanie o największej magicznej nadziei Imperium... Jakby się okazało, że Maks zbiegł z jakiegoś przytułku spod patronatu Białej Gołębicy to wcale nie byłoby za wielkiego zdziwienia.
A mimo to Maks miał arcyciekawą i szalenie rzadką profesję "byłego czarodzieja". Nikt nigdy nie słyszał o czymś takim. Wszystko więc pasowało do tego aby był magiem. No a nie był...

Wulfrik był natomiast jego kompletnym przeciwieństwem. Pasował na maga jak pięść do nosa. Jakby twierdził, że jest  traperem, myśliwym czy zwiadowcą byłoby ok, nikt by się nie czepiał. Z tymi swoimi trofeami, ozdobami, milczeniem i nożem jak maczeta pasowałby idealnie. A mimo to był magiem... I miał na to papiery.

Nooo... Już wtedy dalsza podróż zapowiadała się ciekawie. Choćby na zestawienie ze sobą tych dwóch. Połączenie ze sobą ich, jakże skrajnie odmiennych, wiedzy i umiejętnośc tworzyło niepowtarzalną mieszankę. A przecież byli jeszcze i inni.

Tak, w ten mroźny i śnieżny dzionek miło było powrócić wspomnieniami do czasów kiedy to wszystko się zaczęło. Do momentu kiedy zawiązały się więzi lojalności, koleżeństwa, przyjaźni czy wręcz braterstwa które później i obecnie pomogły im przezwyciężyć wszystkie przeciwności losu, bogów czy demonów.

Teraz te więzy miały zostać wystawione na kolejną próbę. Może większą, cięższą i dłuższą niż wszystkie poprzednie razem wzięte. Ale byli dobrej myśli. Wierzyli, że sobie poradzą z kimkolwiek i z czymkolwiek przyjdzie im się zmierzyć. Wierzyli w swoją wiedzę, umiejętności, spryt i oręż. No i w siebie nawzajem oczywiście. Wierzyli, że są bohaterami.

Czas pokaże czy mieli rację. Czy naprawdę są wybrańcami bogów i narodów o których czynach i dokonaniach śpiewa się potem w pieśniach i tworzy legendy na których wychowują się kolejne pokolenia. Taaak czas pokaże...

Maks wybuchnął śmiechem tak szaleńczo, że aż gogle zsunęły mu się na twarz. Poprawił je i nachylił się nad ogniskiem. Cienie tańczyły mu na twarzy gdy grobowym tonem mówił:
- Tajemnice, sekrety są często bardziej wartościo... Cha, cha cha!!!! - Maks nie wytrzymał. Śmiech opanował całą jego osobę. Łzy strumieniami ciekły mu po policzkach. - Schwert, wyjmij czasem kołek z dupy i mów, jak normalny człowiek. To opowiadaj, jak to z Tobą było? Ale tak normalnie, jak człowiek.

Gdy Maks wspomniał o kołku, Wulfrik zafrapowany zaczął sie za czymś wokół siebie rozgladać jakby czegoś szukając.
-Nikt nie widział tego kawałka polana z wystruganą głową wilka? - spytał całkiem poważnie. Towarzystwo dostało napadu śmiechu, Wulfrik wzruszył ramionami i sięgnął po kolejny kawałek koł.. drewna...

- Ja się niemal urodziłam z łukiem w ręku - powiedziała cicho niewielka, szczupła brunetka. - Od kiedy pamiętam chodziłyśmy z ojcem... Chodziłyśmy na polowania. Ja i moja siostra. Po ich śmierci było mi ciężko utrzymać dom, więc go sprzedałam i zaczęłam szukać innego sposobu na życie.
- No, zawsze mogłabyś być tancerką, albo tą, no, akrobatką - masz warunki - odezwał się jeden ze współtowarzyszy ze śmiechem.
- Nie podoba mi się gdy mówisz o mnie w ten sposób - burknęła. - Sam sobie bądź akrobatką!
Reszta ryknęła śmiechem, a Maks zrobił się czerwony.
- No.. ja... nie chciałem żebyś pomyślała, że .. tego... To znaczy bo akrobatki są ładne, nie tak jak ty... To znaczy też jesteś ładna, ale...
Jego nieporadne tłumaczenia wywołały kolejną salwę śmiechu, Nayah też się rozchmurzyła i zachichotała.
- Maks, założę się o pensa, że nie trafisz strzałą w tamto drzewo ani razu. Masz trzy strzały!
- To nie jest żaden problem, naprawdę, żaden! Trzeba tylko wyliczyć trajektorię lotu na postawie stycznych do punktu przecięcia okręgu i ... ała, ktoś ma za dużo kubków, czy jak? No i wracając - daj mi kilka minut i z dokładnością do dwóch palców powiem ci, gdzie wceluję!
Nayah spojrzała na niego, odwróciła się i posłała strzałę.
- Umiesz tak, czy nie?
- No... nie.
- No. To dlatego właśnie ja chronię twoją rzyć. Moim łukiem.
- Ale kto uchroni ją przed spalonym kołkiem Wulfrika? - zapytał ktoś i znowu wszyscy zaczęli się śmiać.

Śmiech zgromadzonych mieszał się z trzaskiem płomieni i brzdęków rzucanych kubków.
-Auuu! Co wy! Stragan z garami obrabowaliście?
-Dorzuci ktoś do ognia bo przygasa...
-No przecież mówię - gdyby, przymocować miech do platformy na kołach i zainstalować wał z układem obrotowym Sheftinga, wspaniały wynalazca, mówię wam...i napędzić go parą to... - BRZDĘK! - Auuu!!
Rechot ponownie zakłócił ciszę lasu.
-Gdzie jest ten wielki? - zapytała Nayah.
-on chyba poszedł po...drzeeeEEEwwwOOOOO!!!!!
Huk upadającej belki ogłuszył wszystkich. Nagły podmuch przewrócił siedzących z wyjątkiem Wulfrika, który pochłonięty był rzeźbieniem.
-OSZALAŁEŚ?!-wrzasnęła Nayah, jej głos nabrał piskliwego tonu.
Wszyscy, z wyjątkiem Wulfrika patrzyli na sprawcę całego zamieszania. Wśród kłębów dymu i wznieconego piachu stał muskularny kolos. Obwieszony arsenałem długich, szerokich noży, toporów i ogromnym, dwuręcznym mieczem, których metaliczne powłoki ochoczo kradły najmniejszy promień światła. Ciało pokrywały tatuaże i obce dla nich pismo, niebieska farba ozdób kontrastowała z długimi, złotymi włosami wojownika.
Gęsty zarost rozbijał szczery, szeroki uśmiech. Uniósł ręce w geście zdziwienia...
-Kor de veelen oh mad?! - powiedział tonem niewinnego dziecka - Deb a chloot ot von son o koolen.. - wskazując wielkimi dłońmi na ognisko, las i znów ognisko. Bezradnie rozkładał ręce.
-Nie mogłeś tego po prostu położyć?! Ty...Ty... - Shwert usilnie próbował przypomnieć sobie imię olbrzyma.
-KEL! - ryknął wojownik, uderzając pięścią we własną pierś. Szeroki uśmiech odsłaniał wszystkie zęby.
-Mogłeś chociaż uprzedzić...-powoli gromadni zbierali się z ziemi.
Wyraźnie zdziwiony całą aferą, Kel zawrócił do lasu.
-Holsen, holsen, holsen... - dalej gestykulował, jakby do Bogów zamieszkujących nocne niebo.
Jego monolog dało się jeszcze słyszeć przez kilka minut do kolejnego ściętego drzewa...i następnego rzuconego kubka.

Ostatnio edytowany przez Kel (2010-10-16 11:34:11)

A wracając od wspomnień od tamtego ogniska znów niejako mimochodem wrócili wspomnieniami do złotych czasów, jak je już zdążyli sobie po cichu nazwać, czasów które właśnie się kończyły. A było tak pięknie...

Zaczęło sie od tamtego wojskowego kuriera. Znaleźli go niedaleko skarpy przy drodze. Skarpa nie była wysoka ale za to bardzo stroma i zdradliwa. Może gdyby nie bystre oczka Nayah nigdy do spotkania by nie doszło. No ale, wiadomo, myśliwy i tropy to jak moneta i dziura w sakiewce, no zawsze się znajdą. No i znalazła. Wypatrzyła na skraju drogi, że coś jest nie tak. Potem już poszło łatwo. Właściwie wystarczyło się wychylić za skarpę i spojrzeć w dół i już wszystko było jasne. Na dole leży człowiek. Resztę już sobie dodedukowali sami. Byli rano więc po sladach sądząc echał ten z dołu konno w nocy albo wieczorem. Jakoś koń się spłoszył albo co no i zrzucił jeźdżca. Się zdarza. Mieli już odejść zadowoleni z własnej przenikliwości gdy ów nieborak na dole się poruszył. I po chwili jeszcze raz. Noo kuuurdee... Co innego zostawić obcego trupa a co innego ciężko rannego.

No ale mimo, że po stromiźmie nikomu nie uśmiechało się schodzić no ale ot tak odejść też nie. Więc dalej nie zwlekając postanowili zbadać co z człekiem na dole. Spróbowali zaimprowizować linę z czego się dało. Schwert obwiązał się w pasie i zaczął schodzić co raz niżej, Kel ujął drugi koniec i zaczął go ubezpieczać. Reszta kibicowała i słała obydwu mnóstwo interesujących i ciekawych porad.

Po dotarciu na miejsce Shwert za dużo poradzić nie mógł. Z bliska zobaczył, że jeździec jest nie do uratowania, cud, że jeszcze żył. Ale chyba wyczuł, że ktoś jest obok niego. Ku zdumieniu Schwerta zdołał specyficznym, śmiertelnie, mocarnym chwytem umierającego chwycić tak mocno, że łowca nie wytrzymał i jęknął z bólu. Może by próbował się wyswobodzić, wrzeszczeć albo co ale gdy spojrzał odruchowo na swojego "prześladowcę" ujrzał wzrok człowieka który już w znacznej mierze jest po tej drugiej, wiekuistej stronie, którego jedynie żelazna wola i poczucie misji trzymało jeszcze na tym śmiertelnym padole. Jeździec przemówił tylko dwoma słowami: "Dostarcz torbę!" i wcisnął mu coś w stylu chlebaka które do tej pory kurczowo zaciskał przy sobie.

Schwert wyzwolił się w końcu z uścisku jeźdźća. Zaczął go uspokajać, przygotowując jednocześnie uprząż by go wtaszczyć na górę. Jednak gdy zaczął go przywiązywać okazało się, że mówi do trupa. Shwert nie raz i nie dwa otarł się o śmierć. Jednak wiedział, że do śmierci tego typu nie można się ot, tak przyzwyczaić. Prawie czuł jej zdradliwą obecność gdy potajemnie zabrała życie nieznajomego. Mimo, że był tuż obok. To całkiem inaczej niż w walce. Ale teraz przynajmniej mógł na spokojnie ocenić hmm... już teraz ciało. Bez problemu stwierdził, że zmarłu ma mundur imperialnego, kuriera wojskowego. Torba którą mu wręczył tak samo. Niespecjalnie było co tu więcej do roboty więc dołączył do przyjaciół na górze.

Potem poszło już z górki. W okolicy stacjonował tylko jeden garnizon. Dostarczyli torbę. Nic nie tracili. I tak mieli po drodze. Na miejscu okazało się, że jest zbyt na tego typu usługi. A, że nigdzie się im nie śpieszyło... I jakoś tak im się to wszystko zaczęło. Stopniowo coraz bardziej wiązali się z owym wysuniętym na samo południe wissenlandzkim garnizonem. Stopniowo, od zlecenia do zlecenia, zjednywali sobie sympatię miejscowych szych z armii. A armia jak to armia, wiecznie złakniona, głodna, nienasycona. zawsze coś trzeba było zrobić, a to posłać wiadomość, a to potowarzyszyć oficerom w polowaniu, a to dokonać rekonesans, a to złapać dezerterów no okazało się, że ta przygraniczna placówka to czysty skarb.

A do tego co by nie ukrywać, rzucali się w oczy i nie wyglądali na standardową bandę awanturników. No i w końcu stało się. Postanowili podpisać kontrakt. Ich bezpośrednim przełożonym został kapitan Reinhart, z którym i tak do tej pory załatwiali większość interesów, było więc to po prostu zalegalizowanie stanu faktycznego. Z fajnych rzeczy było to, że mogli zamieszkać w garnizonie, na terenie koszar. Nie musieli ale mogli. zawsze mieli jeden pokój zarezerwowany dla siebie. No i właściwie każdy zdołał wycyganić cóś dla siebie. Najbardziej zadowolony był chyba Maks. Po pierwsze, dogadał się z masztalerzem, że przy śiwżej wiosennej wymianie koni na wiosnę jedenego uda mu się schachmęcić za pół ceny. Zwłaszcza, że obecnie do swojego karawanowozu musiał zaprzęgać starego, półślepego kuca który już dawno powinien paść. Dlatego Maks nie mógł się już doczekać wiosny. A po drugie, tak jakoś "niechcący" mu wyszło, że w starej wieży więziennej dotąd "przypadkiem" znosił swoje dziwne ustrojstwa aż wszyscy dali se spokój i dzieki temu własciwie uzyskał prywatna pracownię do swoich ustrojstw. Udało mu się głównie dlatego, że i tak nikt z wieży nie korzystał. Reszta tym czasem bratała się z żołnierzami i wyczyniała inne harce i swawole. A, że z wojakami nie raz walczyli ramię w ramię, tudzież pomagali sobie nawzajem w mniej bezpośredni sposób przeto do etapu bratania przeszli całkiem płynnie i naturalnie.

No i właśnie zapowiadało się piękna, zima, w bezpiecznych, ciepłych koszarnianych pieleszach. Aż znów los ich splótł się z wojskowym kurierem. To było już po pierwszych śniegach. Kurier zajechał późnym wieczorem. Akurat przechodzili przez plac gdy wjeżdżał. Przystanęli. Mieli złe przeczucia. Nikt bez powodu nie wysyła kurierów w taką porę. Ani w taką pogodę. A jak już to kurierzy, ze względu by nie ryzykować utraty ładunku nie jeżdżą właściwie po nocy. A ten zajechał. Musiał więc mieć ważną wiadomość do przekazania. A ważne wiadomości to z reguły złe wiadomości. Ni echceili kusić losu, czmychnęli czym prędzej do swojego pokoju. Nastąpiło nerwowe oczekiwanie, Nie wiadomo dlaczego, zaczęli ściszać głos i mówili co raz mniej. Aż w końcu zostało tylko czekanie na nieuchronne.

No i stało się. Usłyszeli na korytarzu zbliżające się kroki, odmierzane wyuczonym wieloletnią musztrą rytmem. Pukanie. Zezwolenie wejścia. Zawodowo bezwyrazowa twarz sierżanta. "Zaproszenie" do komendantury. Marsz do komendanta. Kapitan Reinhart milczy wyprężony jak struna. Poważne miny innych oficerów. A sam komendant, mówi do nich osobiście. Kapitan Reinhart milczy wyprężony jak struna. Poważne miny innych oficerów. No i właśnie, takiego rozkazu właśnie nigdy nie chcieli usłyszeć podpisując kontrakt. Tego typu rozkazu się obawiali na każdej odprawie. Tyle czasu, prawie cały rok, im się udawało. Wystarczyło dotrzymać do wiosny. No a tera dupa. Trza wykonać rozkaz. A rozkaz brzmi: "Dostarczyć natychmiast pocztę na posterunek w Stramstadt". No fajosko. Ale Stramstad leży w Księstwach Granicznych. Po drugiej stronie Gór Czarnych. A lada chwila zima zacznie się na serio.